Mehmet Ali Yılmaz Dedem Korkut Olabilir mi ?

Kendisinin adını çok duymuş, yazılarını da takip etmekteydim... Bir gün öyle bir yazı yazdı ki, “vay be adamdaki cesarete bak” dedim. Kendisiyle sosyal medya aracılığı ile yazı hakkında konuşmak üzere iletişim kurdum. Açıkçası pekte sallamadı baştan beni. Sonra nasıl bir tesadüftür ki, aynı mekanda denk geldik akşamına, yanında benim de tanıdığım sevdiğim kişiler vardı. "Pelin Hanım ben Mehmet Ali Yılmaz" diyerek elini uzattı. Elinde kocaman, acayip bir tespih, boynunda kocaman bir atkı ya da ona benzer bir şeyle beni selamlayan bu adamın zekasını yazılarından biliyordum lakin, bir o kadar da komik bir adam olacağı aklımın ucundan geçmezdi. Yıllar geçmiş, ne çabuk da geçmiş. Şimdi okuyuculuktan dostluğa, dostluktan onun da takdir ettiği ki, bu benim için çok önemli yazarlığa geçmişim. Mehmet Ali’yi yeni tanıyan birileri ilk defa oturduklarında, şu tedirginliği yaşıyorlar, defalarca şahit oldum, "Aman abi ne olur bunu yazma"!.. Bu tepkiler beni çok güldürüyor. Bu kadar yakın olmama rağmen haber kaynaklarını tüm ısrarlarıma rağmen bana dahi söylemedi. "Kayıt dışı" sohbetleri de yazdığını hiç görmedim. Bir gün ağlarken ya da kötü bir günü yaşarken "yaslı gittim şen geldim, aç kapıyı ben geldim" diyebilir, ölesiye güldürebilir insanı, öyle bir kötü gün dostudur. Bizim eve aileden biriymiş gibi girebilen birkaç kişiden biridir. Bir bakarım annemle yemek tarifleri konuşur, babamla rakı muhabbeti yapar,  geçmiş dönem siyasetini tartışırlar, hatta uzun zaman görünmesin, evdekiler “nerde bu Mehmet Ali, ne zamandır gelmiyor” diye sorarlar. Hatta teknoloji özürlüsü olan annemle defalarca görüntülü sohbetlerine de tanık olmuşluğum vardır. Yüreğine gelince… O herkesin korktuğu adam gerçekte tam bir kötü gün dostudur. Sırdaştır. Biraz olsun birinin üzüldüğünü hissetsin, güldürmek için her yolu dener. Biliyorum, sevdiği biri üzülünce içinin nasıl acıdığını. Bazen kendi acılarını saklayan ve gülerek örtbas etmeye çalışan Mehmet Ali’nin tüm iftira, yalan ve  karalamalarla gülerek nasıl başa çıktığını hayretle izliyorum. Ben ki en ufak bir şeyi kafasına takan biri olarak, onun zorluklarla nasıl başa çıktığını görünce hayran kalıyorum. İnsanlara yapılan iyilikler elbet cezasız kalmaz. Bugüne kadar arkasında durduğu, dostluk yaptığı insanların ona nasıl karşılıklar verdiğini de gördüm defalarca. "Haklıysan korkma" diye bir söz var ya, her zaman hak yerini buldu, bizzat şahidim. İlahi adalete her zaman inanırım. Hiç mi kavga etmedik, düzenli olarak ediyoruz tabi ki. İki gün küs kalayım diyorum, üçüncü gün onu özlüyorum; haklı da olsam “neyse” diyorum, alttan alıyorum, çünkü onun ağabeyliği, dostluğu değişilmez hiç bir şeye. Eğer Mehmet Ali'ye kızdıysanız, siz büyük bir hata yapmışsınız demektir. Yazılarını değil, kendinizi sorgulamalısınız bu durumda. Hatanızı kabul edip yanlıştan dönerseniz eğer, desteğini de almanız mümkün olabilir. Yapılan yanlışı nasıl dile getiriyorsa, doğruların da sonuna kadar arkasında duracaktır. Dünyaya "yaşamaya gelmiş” gibi, keyif adamı... Yaptığı yemeği bile çok büyük bir keyifle yapar, bir şarkı dinliyorsa keyifle dinler, bir kitabı okurken, bir film izlerken bile adamın her şeyi "keyif" üstüne kurulmuş gibi... Yeterince acı varken bu dünyada kendisi nerdeyse 80(!) yaşına gelmiş biri olarak hala ergen bir genç modelinde hayatı dibine kadar yaşar. Hayattaki acılara, üzüntülere önem verilemeyecek kadar az bir ömrümüz var... Ama yine de içinde kopan fırtınaları herkes kendisi bilir. Benim için "herkesin hayatında var olması gereken” az sayıdaki dostlardan biridir o. Keşke sizler de benim gibi şanslı olabilseniz. Onun o yüreğini görebilseniz. Ve gelelim “çirkin ördek yavrusu” sendromuna, her ne kadar Mehmet Ali beni erkek arkadaşı ya da askerlik arkadaşı gibi görse de kadınım ben, her kadın gibi bir parça da nevrotiğim, saplantılıyım! Çirkin ördek yavrusu olmanın elbette yararları da var. Bir gün bir kuğu olacağımı biliyorum, bilmekten öte umudum var! Mutlu olmak da güzeldir elbet ama umutlu olmak daha da güzeldir. Sevgilerimle   Çirkin Ördek Yavrusu Pelin Pelerin :)